Dolfijnentocht was awesome. We zaten midden tussen een groep van ongeveer 200 dolfijnen (een pod noemen ze dat hier) die er lol in hadden om vlak bij de boot capriolen uit te halen. Ik had alleen m’n kleine camera bij me en meestal ben je dan net te laat. We mochten helaas niet zwemmen, omdat er een aantal bij waren met jonkies van een week tot enkele weken oud. Er schijnen verschillende groepen in de Bay of Islands rond te zwemmen. Tijdens bepaalde periodes zijn er ook orka’s te zien die dan weer op dolfijnen jagen. Ze hebben het hier zo geregeld dat een boot maar een bepaalde tijd bij een groep mag zijn om ze zo min mogelijk te storen. Wat met trof was dat dolfijnen in het wild een leeftijd kunnen bereiken van 50 tot 70 jaar terwijl ze in gevangenschap meestal niet ouder worden dan 12 tot 14 jaar.

Dinsdag 1 februari om 09.00 met het pontje naar Russel gevaren, een geweldig gelegen plaatsje met prachtige huizen tegen een heuvel die uitkijkt op een beschutte baai. In Russel opgestapt op de R. Tucker-Thompson, een tweemaster (schoener) van ca 25 meter. Tot mijn grote plezier waren er naast de bemanning maar ca 15 mensen aan boord dus lekker rustig. Toen we vertrokken was het een beetje bewolkt, maar we waren amper de haven uit of het werd blue sky met een matige bries. Geweldig zeilweer dus! De wind was zodanig dat ook elk zeil wat gehesen kon worden erop werd gezet. Een prachtig gezicht. Tegen de middag een stille baai opgezocht waar we voor anker gingen en een heerlijke lunch voorgeschoteld kregen. Je kon met de dinghy naar het strand of zwemmen. Het was daar, afgezien van enkele vogels werkelijk doodstil! Daarna lekker gezwommen en je aan een lijn naar beneden zwaaien en dan op tijd loslaten. Daarna nog ca uur gezeild en genoten. Trof op de boot een aardige Limburgse met haar Ierse vriend die beiden in Australië werken, maar daar geen werkvergunning hebben. Dus komen ze elke drie maanden een weekje naar Nieuw Zeeland en als ze dan terug gaan krijgen ze weer opnieuw een permit voor drie maanden. Zij zaten in Kernland tijdens de overstromingen en waren blij even weg te zijn.

Woensdag 3 februari. Vanochtend al om 07.00 in de bus voor een tocht van 400 km naar Rotorua. Onderweg een aantal keren gestopt voor eten, drinken en sanitair. Om 5 uur in de middag aangekomen in Rotorua. Maar onze kamer kijkt uit op één van de parken met geiser, kokende waterpoelen en mudpools. Je ruikt hier de zwavellucht (ruikt naar rotte eieren), maar minder erg dan ik dacht. Gisteravond naar een Maori dorp geweest en daar kregen we iets te zien van de Maori cultuur en uiteraard de Haka. We hebben daar een maaltijd gegeten die in een gat in de grond wordt gekookt met o.a. zoete aardappelen en dat smaakte best. Het is een soort tussenvorm tussen roken en stomen en dat geeft een typische smaak aan het eten

Donderdag 4 febr. Vanochtend de hele ochtend door het thermale park achter ons hotel gewandeld en me suf zitten fotograferen. Vanmiddag ga ik even kijken bij de golfclub tegenover het hotel en een paar balletjes slaan. Je kan hier werkelijk alle denkbare dingen doen van bungyjumpen, raften, skydiven, mountainbiken enz. tot en met het vissen op forel en deze zelf koken in een kuiltje op een strand waar warmwater omhoog komt. Je kunt ernaar voor jezelf een kuil maken en in een soort privé whirlpool gaan liggen. Helemaal te gek. Overigens een erg leuk gezelschap en voldoende ruimte en tijd om je eigen ding te doen. Morgen naar een ander thermaal gebied en de Lady Knox Geiser die “spontaan” elke dag spuit maar daarover later meer.